Po długim i męczącym dniu w Toledo dotarliśmy wieczorem do miejscowości Cuenca. Mój tato był już tak zmęczony, że jedyne o czym marzył to sen, więc razem z mamą wybrałyśmy się zobaczyć procesję. Ulice były zatłoczone. Czuło się napięcie towarzyszące oczekującym na pojawienie się procesji.

Chłopiec grzecznie towarzyszył ojcu, nie myślał o otaczającym go tłumie. Wydawało się, że są tylko sami. Lecz nagle jego twarz się zmieniła. Widać było na niej zdumienie, szok.

Tato prawdopodobnie powiedział coś, co nie do końca spodobało się młodzieńcowi, ale ten dalej trzymał go za rękę.

Chwilę później dołączyła do nich mama i razem odeszli. Chciałam iść za nimi, ale nie mogłam. Byłam na schodach i patrzyłam jak "moja rodzina" się oddala.

Nigdy nie zapomnę emocji, które towarzyszyły mi w tamtej chwili. Czułam się jak widz oglądając niepowtarzalny film.